Tarihten Günümüze İmplant

İmplant tanımına uyan ve eksik dişlerin telafisi amacı ile yapılan ilk uygulamalar arkeolojik bulgulara göre Maya uygarlığına aittir (MÖ 6. yüzyıl). İlk patenti alınan diş implantı 1908’de ABD’de Greenfield’in dizayn ettiği irridio-platin implanttır.

1939’da Strock krom-kobalt diş implantını tanıtmıştır. Lubit ve Rappaport 1949’da vitalyumdan yapılan vida veya kafes şeklindeki implantlarını geliştirmişlerdir. Cherchève çift spiral yivli implant dizaynını ve frezleme sonrası yiv açma tekniğini (screw-tapping), implantın çift safhalı cerrahi teknik ile fonksiyona sokulması gibi uygulamaları geliştirmiştir. Geçen yüzyılın orta larına kadar Formiggini, Peron, Tramonte, Benoit, Jeanneret, Muratori, Linkow gibi dişhekimleri günümüzde kullanılan implantlara benzer uygulamalar yapmışlardır. Ancak bu yaklaşım ve çabaların hepsi ampirik uygulamalar olarak ve vaka raporlarının ötesine gidememiş çalışmalar olarak kalmışlardır.

1940’lı yıllarda subperiostal implantlar ortaya atılmıştır. 1960’lı yıllara gelindiğinde Linkow tarafından geliştirilen blade (levha, plaka) dizayn implantlar ortaya çıkmıştır.

İlk İmplant Uygulaması

İlk olarak İsveç bilim insanı Branemark tarafından gönüllü bir hastaya yerleştirilmiştir. Büyük çoğunlukla çene kemiğinin içine yerleştirilebildiği gibi çok nadir olarak mukoza yani dişeti dokusunun altına da yerleştirilebilir. Genellikle kemik içine yerleştirilen tipleri kullanılmaktadır. İlk kullanıldığı dönemlerde saf titanyum malzeme tercih edilirken son zamanlarda medikal saflıkta titanyum alaşımları kullanılmaktadır. Titanyum, vücudun yabancı cisim reaksiyonu vermediği nadir maddelerden biridir.

İmplant Başarı Kriterleri

İmplantolojide başarının ilk tanımlanması 1978’de Harward Uzlaşma konferansında yapılmış ve başarıdan söz edebilmek içinde belli kriterler ortaya konulmuştur. 1986’da Albreksson, Zarb, Warthingdon ve Eriksson başarı için gerekli minimum kriterleri aşağıdaki şekilde ortaya koymuşlardır:

• İmplantın klinik tespitinde mobil olmaması.
• Radyografide implant çevresinde radyolusensi olmaması.
• İmplantta iki yıldan sonra heryıl 0. 2mm’den az kemik kaybı olması.
• Ağrı, enfeksiyon, nöropati, parestezi vya mandibular kanala girme gibi implant performansını gösteren daimi ve irreversibl belirtilerin olmaması.
• Beş yıllık gözlem sonucunda %85’lik, on yıl sonunda %80’lik başarı oranının varlığıdır.